เดือนที่แล้วได้มีโอกาสไปเที่ยวประเทศอินโดนีเซียมา สองเหตุผลหลักๆที่ทำให้อยากไปก็คือ หนึ่ง บูโรพุทโธ (Borobudur) ซึ่งเป็นโบราณสถานทางพุทธศาสนาที่เค้าว่ากันว่า ยิ่งใหญ่ติดหนึ่งในสามในภูมิภาคเอเซียอาคเนย์ของเรา (อีกสองอันคงพอเดาได้ว่าคือ นครวัด นครธม และ พุกาม) ว่ากันว่า สามแห่งนี้ทำให้ ที่อื่นๆกลายเป็น "ของเล่น" ไปเลย
อีกเหตุผลหนึ่งที่อยากไป ซึ่งอาจฟังดูไม่มีเหตุผลเท่าไหร่นักก็คือเพราะอยากมีโอกาสได้ไปประเทศเพื่อนบ้านในแถบนี้ให้ครบ ตอนนี้ ก็เหลืออีกสามประเทศคือ สิงคโปร์ ฟิลิปปินส์ และ บรูไน ซึ่งไม่รู้จะได้ไปเมื่อไหร่ เพราะทั้งสามประเทศนี้ ยังไม่มีสถานที่เด่นๆที่ดึงดูดใจตัวเองนัก เผลอๆอาจจะได้ไปเที่ยว ติมอร์ตะวันออกก่อนก็เป็นได้
ไปครั้งนี้ มีโอกาสไปถึงสามจุดหลักๆ คือ บาหลี บูโรพุทโธ (ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับเมือง ยอกยาการ์ต้า) ในเกาะชวาตอนกลาง และ จาการ์ต้าและบันดุง (เกาะชวาแถบตะวันตก)
ประเทศอินโดนีเซีย เป็นประเทศที่น่าสนใจ ที่ถ้าไม่ได้ไปคงไม่มีแรงจูงใจให้ค้นคว้าหาเรื่องราวมาอ่านสักเท่าไหร่ ไม่น่าเชื่อว่าประเทศนี้ประกอบด้วยเกาะกว่าสองหมื่นเกาะ ประชากร สองร้อยสี่สิบกว่าล้านคน (เห็นคนอินโดบางคนบอกว่า จะสามร้อยล้านแล้ว) คือมีประชากรเป็นอันดับสี่หรือห้าของโลกทีเดียว (ลองไล่กันดู ว่า หนึ่ง ถึง สาม มีประเทศอะไรบ้าง ผมคิดอยู่ตั้งนานว่าอันดับสามคือประเทศไหน) เฉพาะเกาะชวาเกาะเดียวมีประชากร ร้อยยี่สิบล้านคน (ถ้าจำไม่ผิด เท่าญี่ปุ่นทั้งประเทศทีเดียว)
ผมสังเกตอย่างหนึ่งว่า คนอินโดชอบฟังดนตรีกันมาก เคยดูเมื่อก่อนทางทีวีดาวเทียมมีช่องเอ็มทีวีอินโด มาเที่ยวอินโด ก็มีรายการดนตรีเต็มไปหมด ตอนกลางคืนเห็นมีรายการคล้ายๆประกวดร้องเพลงต้งหลายช่องพร้อมๆกัน ตามสี่แยกในจาการ์ต้า ผมไม่เห็นคนขายพวงมาลัย หรือ เช็ดกระจก แต่เห็นคน เล่นกีตาร์ (อันเล็กๆ) และ เขย่าเครื่องเคาะ (ไม่รู้เรียกว่าอะไร) ร้องเพลง ขอสตางค์ !!! เป็นภาพประทับใจมาก
อีกอย่างหนึ่งคือ คนอินโดฯสูบบุหรี่จัดมาก ขนาดในสนามบิน ผมลงจากเครื่องปุ๊บ เดินเข้าสนามบิน มีคนหยิบบุหรึ่ขึ้นสูบเฉยเลย (สนามบินมีเครื่องปรับอากาศ) เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ เพื่อนเล่าว่าบริษัทบุหรี่ยักษ์ใหญ่ของอเมริกัน(คงเป็นฟิลลิป มอริส) ต้องมาขอซื้อ เพราะคงเห็นศักยภาพของตลาดบุหรี่ประเทศนี้
สำหรับสนามบินจาการ์ต้านั้น ทำให้ผมนึกถึงหมอชิดสองอย่างบอกไม่ถูก
